Lokale verkiezingen NRW | Meer dan alleen een "speeltuin voor echte politieke tuinkabouters"

Wolfgang Freye was zaterdagochtend zichtbaar tevreden. Ruim honderd mensen waren naar het "Lokaal Politiek Forum" (Kopofo) van de Linkse Partij in Noordrijn-Westfalen gekomen om de komende verkiezingsperiode tot 2030 te bespreken en de nodige instrumenten voor stads-, districts- en provincieraden te verkrijgen. Freye is een veteraan in de linkse lokale politiek. In 1999 werd hij voor het eerst verkozen in een districtsraad in Essen. Daarna was hij jarenlang lid van de gemeenteraad en het Ruhrgebied. Binnen de Linkse Partij is hij al lange tijd betrokken bij Kopofo, een organisatie die zich richt op het trainen en netwerken van lokale volksvertegenwoordigers.

Vroeger was dat niet altijd een pretje; in Noordrijn-Westfalen worstelde de Die Linke met de Wagenknecht-splitsing. De vreugde is nu des te begrijpelijker: in 2020 behaalde de Die Linke 440 zetels. Nu zijn het er minstens 725, hoewel het definitieve aantal nog niet helemaal vaststaat. Eén ding is zeker: dit is het beste resultaat dat de Die Linke ooit in Noordrijn-Westfalen heeft behaald. Het is nu tijd om er iets van te maken. De nieuw gekozen lokale politici zelf zien dat blijkbaar ook zo. Sinds de verkiezingen van twee weken geleden hebben al 200 mensen deelgenomen aan videoconferenties en zaterdag kwamen er ruim 100 naar het lokale congres in Essen.

Er is niet altijd zoveel belangstelling geweest, legt Freye aan het begin uit. Tijdens het PDS-tijdperk werd de lokale politiek beschouwd als een "speeltuin voor realpolitik-tuinkabouters". Er volgde een fase waarin sommigen probeerden de klassenstrijd in de raden te betrekken. Tegenwoordig is men zich ervan bewust dat lokale wortels belangrijk zijn en dat sommige veranderingen op lokaal niveau kunnen worden geïnitieerd . Afgaande op de resultaten van de lokale verkiezingen is links vaak zelfs naar voren gekomen als een drijvende kracht achter verandering. De partij behaalde zeer goede resultaten in Bielefeld en Bonn, waar ze al een meerderheid in de raden had.

In de komende zittingsperiode zou de Die Linke in meer steden de doorslag kunnen geven. Wiebke Köllner uit Bochum meldde dat de SPD en de Groenen al gesprekken hebben aangeboden om een ​​permanente raadsmeerderheid te vormen. Zij en haar districtsvereniging zijn echter sceptisch en overwegen om alleen op specifieke punten samen te werken – ook om te voorkomen dat ze de last van de bezuinigingen moeten dragen die bijna overal ter discussie staan.

Een veel sterkere focus op de gemeentelijke financiën was ook een belangrijke drijfveer van de conferentie. Julia Marmulla rapporteerde hoe de Düsseldorfer Linkepartij zich tijdens de verkiezingscampagne verzette tegen de bouw van een nieuw operagebouw. ​​Een project waarvan de vervolgkosten de miljardengrens aanzienlijk zouden hebben overschreden. In plaats daarvan pleitte de partij voor de renovatie van het bestaande operagebouw. ​​Het vrije geld in de begroting zou in plaats daarvan moeten worden geïnvesteerd in onderwijs, sociale voorzieningen en de transitie naar openbaar vervoer. Tijdens de verkiezingscampagne was de weerstand tegen het nieuwe operagebouw een uniek verkoopargument.

Voor Wittich Rossmann, voorzitter van de Duitse Vakbond (DGB) in Keulen, is het voorbeeld van de Opera van Düsseldorf ideaal om te laten zien hoe "echte klassenpolitiek" kan worden toegepast op gemeentelijke begrotingen. Bonn, Keulen en Düsseldorf zijn allemaal steden met opera's. Die van Keulen is al een graf van miljoenen dollars. Volgens Rossmann zijn dit "subsidies" voor een klein, middenklassepubliek. Als linkse politicus kun je hier zeker bezwaar tegen maken en eisen dat het geld wordt besteed aan een manier die meer mensen bereikt.

Naast de klassenstrijd in de gemeentelijke begrotingen bood het congres ook diverse workshops over praktische onderwerpen. Eén workshop legde uit hoe je een lokaal parlement kunt betreden, van de verklaring van aanvaarding tot de vorming van een parlementaire fractie. Een andere ging in op de vraag of de "planningsinjectie" van de federale overheid de huisvestingsproblematiek zou oplossen. Een derde gaf suggesties over hoe je de politiek vorm kunt geven wanneer je alleen in een lokaal parlement zit, zonder parlementaire fractie.